Het is dat ik mezelf beter ken, anders zou ik denken dat ik bevooroordeeld naar concerten van Joe Jackson ga. Maar het is waar: ik kan me geen slecht concert van hem herinneren. Niet in het minst omdat hij zich altijd met fantastische muzikanten omringt. En zelf is hij ook nog altijd uitstekend bij stem. Dat alles natuurlijk nog los van zijn geweldige repertoire. Vanavond was weer geen uitzondering.
Hij vierde het feit dat zijn carrière al 40 jaar duurt door uit elk decennium een album centraal te stellen en daarvan een paar nummers te spelen. Dat concept werd losjes gehanteerd; hij week er ook een paar keer van af. Zoals bij het album Rain. Een van zijn beste, vindt hij zelf. Hij heeft er alleen altijd spijt van gehad dat dat album geen titelnummer had. Daarom speelden ze Rain van The Beatles. “Maar ik vond wel dat de akkoorden beter konden, dus die heb ik aangepast.”
Ik heb genoten van alle vier de mannen op het podium. We kwamen natuurlijk voor Joe Jackson, maar bassist Graham Maby is al zijn hele carrière bij hem. Mijn favoriet van het stel is echter drummer Doug Yowell. Niet alleen omdat hij zichtbaar lol heeft in het spelen (leuke chemie met gitarist Teddy Kumpel) of omdat hij zo hard zit te slaan, dat hij tijdens het concert vijf stokken breekt (waarvan twee in de ballad(!) Real Men). Maar vooral omdat hij met zijn swingende spel schijnbaar moeiteloos het viertal bij elkaar houdt. Ongetwijfeld een van de beste drummers die ik ken!
Foto’s: Werner Schlosser
