Vorige week vond in Groningen weer Eurosonic Noorderslag plaats. Niet alleen de nieuwjaarsborrel van de muziekbranche, een conferentie om kennis te delen en vergaren en het showcasefestival voor nieuwe Europese muziek, maar ook traditiegetrouw de plek waar door Buma Cultuur industrieprijs De Veer wordt uitgereikt aan iemand die een bijzondere prestatie heeft geleverd ten behoeve van het nationaal muziekproduct.
Terwijl deze jongste editie van ESNS weer op alle fronten records brak, werd ook gebroken met die laatstgenoemde traditie: er werd dit jaar geen Veer uitgereikt. Of het een tijdelijke of een definitieve beslissing betreft, is nog niet duidelijk, maar het duidt op zijn minst op een heroverweging. Dat is misschien ook geen gek idee. Want hoewel het natuurlijk heel eervol is om een dergelijke prijs te krijgen, vergeten veel mensen dat De Veer oorspronkelijk vooral ook een grap was. De prijs zelf was een pauwenveer, scheef in een blok steen gestoken, en ook in de vele juryrapporten die ik voor de prijs heb mogen schrijven, kreeg ik alle ruimte om de draak te steken met de winnaars (en die ruimte pakte ik maar al te graag 😉 ).
Hoewel aan dat tongue in cheek-element nooit iets veranderd is, werd de prijs steeds meer voor vol aangezien. Over ‘prijsperceptie’ gesproken… Enerzijds terecht, want het blijft natuurlijk een schouderklopje van je vakbroeders, maar aan de andere kant legt het ook meer druk, verantwoordelijkheid en verplichtingen bij de organisatie. Ik kan me voorstellen dat voor hen daardoor de lol er een beetje af is. Hoewel ook zij toch hadden kunnen weten dat ‘veer’ altijd al voor driekwart uit ‘eer’ bestond 😉
En toch… en toch… als je al die winnaars op een rijtje zet, zie je een redelijk representatieve dwarsdoorsnede van de Nederlandse muziekbranche van de afgelopen 30 jaar. Stuk voor stuk eigenzinnige (vaak eigenwijze) doorzetters die ergens voor stonden en bereid waren (en zijn) behoorlijk ver te gaan om hun doel te bereiken. De meesten van hen waren binnen de branche wel zichtbaar, maar daarbuiten nauwelijks bekend. Niettemin hebben ze, ieder op hun eigen manier, richting gegeven aan de ontwikkelingen binnen de Nederlandse muziekindustrie. Alleen al daarom zet ik ze graag nog even op een rijtje, inclusief de juryrapporten (in PDF) voor zover ik die schreef.
1998 Tony Berk
1999 Saskia Slegers
2000 Daan van Rijsbergen
2001 Riny Schreijenberg
2002 Roy Teysse
2003 Ferry Roseboom
2004 Willem Venema
2005 Marcel Albers
2006 Kees de Koning
2007 Paul Brinks
2008 Theo Roos
2009 Jerney Kaagman (dankwoord)
2010 Jaap Buys
2011 Pieter van Bodegraven
2012 Maykel Piron
2013 David Schreurs
2014 André de Raaff
2015 Eelko van Kooten
2016 Wilbert Mutsaers
On a personal note had ik het mooi gevonden als De Veer dit jaar postuum naar Bert Meyer was gegaan. Zoals ik na zijn overlijden al schreef, heeft Bert achter de schermen meer betekend voor artiesten en collega’s (en dus voor de branche) dan velen weten. Daar liep hij nooit mee te koop, maar juist daardoor zou hij die erkenning enorm gewaardeerd hebben. En ja, ook hij zou de prijs daarmee veel meer gewicht toegekend hebben dan oorspronkelijk de bedoeling was…
(Op de foto, gemaakt door Aico Lind: David Schreurs)
