Ik heb al veel artiesten hun eigen repertoire horen vermoorden door het live in een ander arrangement te spelen. Maar Joe Jackson? Die kan van zijn liedjes maken wat hij wil, het is altijd goed. In elk geval elke keer dat ik erbij ben, zoals vanavond in Koninklijk Theater Carré.
Joe zong onder begeleiding van een fantastische band de laatste restjes bronchitis uit zijn lijf (voor ons onhoorbaar als hij zong, maar soms pijnlijk duidelijk tussen de nummers door). Toch was er gedurende het hele concert volop spelplezier bij de hele band.
Én ruimte voor muzikale grapjes, zoals een flardje Tulpen Uit Amsterdam tijdens een bassolo en Big Yellow Taxi uitgevoerd alsof Joni Mitchell een pianiste uit New Orleans was. Die andere cover, van David Bowies Scary Monsters was trouwens helemaal magistraal.
Het materiaal van zijn recentste, deels in Amsterdam opgenomen en prima geslaagde album Fast Forward sloot naadloos aan bij zijn classics. En wat heeft hij er daar ongemerkt veel van! Te gek dat hij afsloot met Slow Song, waarbij de bandleden een voor een het podium verlieten. In de omgekeerde volgorde waarin ze waren opgekomen. Eigenlijk was die arme Joe Jackson de enige die het hele concert op het podium was.
Wat een held, zeker in deze conditie. De staande ovatie(s) aan het eind van het optreden waren dan ook zeker niet alleen afgedwongen door de statige ambience van Carré (met bijpassend publiek).
Ik hoop dat Joe toch net zo genoten heeft als wij…
Foto: Werner Schlosser
