Leuk initiatief van Niels Aalberts: hij vertaalt in het kader van Record Store Day een gedachte van The Guardian (‘The record shops that shaped our lives‘) naar Nederland en zoekt naar verhalen over ‘de platenzaak die jouw leven veranderde‘. Hoewel ik in mijn geboorteplaats al vaak singletjes en cd-singles kocht op de muziekafdeling van wit- en bruingoedzaak Radio Modern, besteedde ik tijdens mijn studie in Nijmegen pas écht veel geld aan muziek. Ik leefde vrij karig, zodat ik een extra groot deel van mijn studiefinanciering kon besteden bij…
Kroese
Op deze plek had met gemak ook een liefdevol en welgemeend verhaal kunnen staan over Kroese. Mensen wat heb ik daar een geld achtergelaten en wat werden ze daar gek van mijn vragen naar artiesten die ik net uit de NME had opgeduikeld, maar waar in Nederland nog niemand van gehoord had. Maar het personeel luisterde uitstekend en toonde lerend vermogen. Na verloop van tijd werden nieuwe releases van bepaalde artiesten (destijds o.a. Deacon Blue, Fish en They Might Be Giants) steevast op voorhand besteld en apart gelegd. Het personeel was kundig, maar intermenselijk niet altijd even sterk. Arroganterig, leek het wel (and they know it! ;-). Daardoor bleef toch altijd iets van afstand bestaan. De band werd pas sterker toen ik verhuisde en er niet zo vaak meer kwam. Nee, dat liefdevolle verhaal over Kroese komt er nog wel een keer.
Springlevend
Op deze plek wil ik het hebben over een andere Nijmeegse muziekwinkel, waar een man stond (Gé) die ik als vriend ging beschouwen. Die veel meer aandacht aan zijn klanten besteedde, al was het maar omdat ik regelmatig de enige bezoeker in de winkel was. Niet zo gek ook; de winkel was niet alleen veel kleiner, maar lag ook buiten de loop van de grote winkelstraten, pal onder de Sint-Stevenskerk. Als je vanaf de Grote Markt onder de poort door liep en je ging rechtsaf, dan zag je die andere legendarische Nijmeegse platenzaak, De Waaghals, al liggen. Liep je echter linksaf om de kerk heen, dan lag iets verderop, weggefrommeld in een hoekje, Springlevend. Een heerlijk zaakje met veel vinyl maar ook bakken vol cd’s.
Lokale omroep
In eerste instantie kwam ik er vooral voor de singletjes. Niet alleen omdat ik, tot op de dag van vandaag, vooral een liedjesmens ben en niet in eerste instantie een albumliefhebber. Maar ook omdat de lokale omroepen waar ik toen bij draaide en waar ik me met het muziekbeleid bezig hield (in eerste instantie Unique FM en later Omroep Nijmegen) een deal hadden met Gé. We mochten elke week tot een bepaald maximum singletjes uitkiezen en meenemen en ik ging dat altijd doen. Als Gé niet de bakken aan het ordenen was, stond hij bij zijn kassa. Met zijn donkere baardje, een van zijn voortanden was schuin afgebroken, herinner ik me, hij had altijd een slobbertrui aan en sprak – uiteraard – met dat zachte Nijmeegse accent. Niemand sprak mijn voornaam zo uit als hij, als hij me bij binnenkomst steevast begroette met “Hi Werner!”.
Nieuwe releases
Bijna elke week ging ik alle bakken langs, want ik wilde geen enkele wijziging in het assortiment missen. Sommige cd-hoezen, vooral uit aanbiedingenbakken, zijn in die jaren zo vaak door mijn vingers gegaan, dat ze me direct in Springlevend terugbrengen als ik ze nog eens zie. Ik heb het dan overigens vooral over de eerste helft van de jaren ’90. Ik was vaak uren in de winkel en in mijn gesprekken met Gé kwam de hele muziekgeschiedenis langs. Hoewel ik toen al vooral geïnteresseerd was in nieuwe muziek. Op een gegeven moment wist ik precies wanneer de nieuwe releases werden afgeleverd en Gé ging die dan altijd direct ‘doordraaien’. Ik zorgde altijd dat ik daarbij was, zodat ik het nieuwste van het nieuwste voor de omroep kon meenemen. Ik vond het fantastisch als Gé maar één exemplaar had besteld en ik dat meenam. Dan waren wij de enige die zo’n liedje draaiden…
Last Train To Trancentral
Uiteraard ‘archiveerde’ ik alle singles die ik voor de omroep meenam voor mezelf op een cassettebandje (wat vind ik het jammer dat er toen nog geen cd-r’s bestonden zeg), maar uiteraard kocht ik ook veel voor mezelf. Nog vaak op vinylsingle, soms als maxisingle en steeds vaker ook op cd-single. En in één geval op alle formaten die maar voorhanden waren.
Ik herinner me nog goed dat ik bij Springlevend binnenliep en Gé net Last Train To Trancentral van The KLF op had staan. Ik werd omvergeblazen. Wat een waanzinnige track! En dat terwijl ik destijds veel strenger in de leer was dan nu en wars van alles wat op dance leek. Ik kon niet kiezen uit de verschillende formaten en kocht de 7”, de 12” én de cd-maxi.
Merchandise
Op een gegeven moment kocht een tweede man zich in Springlevend in. René. Een aardige kerel, maar een marktkoopman. Niet dat het een het ander uitsluit, maar je merkte het. Aan het assortiment, dat een stuk volkser werd omdat René er ook mee op de markt stond, en ook aan de sfeer. Op een gegeven moment verruilde Springlevend dat mooie, onvindbare pandje onder de Sint-Stevenskerk voor een groter, lichter en toegankelijker pand in de Houtstraat, een winkelstraat. Toch is het nooit echt druk geworden, ondanks de uitbreiding met o.a. merchandise. Het pand paste Springlevend ook niet echt. Dat avontuur heeft niet lang geduurd, hoewel ik de verhuizing naar Groesbeek niet meer heb meegemaakt. Via Twitter werd mij van de week ingefluisterd dat Gé en René daar zelfs spijkerbroeken en T-shirts zijn gaan verkopen. Het schijnt geen vier maanden meer geduurd te hebben voordat Springlevend morsdood was. Eeuwig zonde.
Ik denk nog wel eens aan Gé terug. Wat zou er van hem geworden zijn?
Zaterdag vier ik Record Store Day in Nijmegen, met een clubje radiovrienden van toen. Dan zal ik for old times sake nog even bij ‘Springlevend’ langslopen. De laatste keer dat ik dat deed zat er een naaiateliertje in het pand. Troosteloos…
Wat een prachtig stuk geschiedenis Werner en zo mooi geschreven ook! Bij mij komen de jaren 90 ook weer boven, wat vliegt de tijd en wat worden we oud …..
En dan dit nummer Werner; eigenlijk hebben we maar weinig qua smaak gemeen….hoe kan het dat we dit allebei zo’n weergaloos nummer vonden? (By the way weet jij waarom ik dit nummer niet op spottify vinden kan…)
Tsja en ik kwam er ook he….met mijn 25 kopieen van de regionale top 30! En Gé ja die deed daar aan mee….er moet toch wel iemand zijn die weet wat hij nu doet….!
Bedankt voor je compliment Eric. Ik had inderdaad nog veel meer kunnen opschrijven, maar wilde het enigszins behapbaar houden 😉
Tja, wat zou dat zijn met The KLF? Tijdens het typen van het stuk heeft de clip in ieder geval op repeat gestaan. Je vindt het nummer niet op Spotify omdat daar helemaal niets origineels van The KLF te vinden is. Zullen ze wel niet willen.
Overigens ben ik er inmiddels achter wat Gé tegenwoordig doet, dankzij mensen die vandaag via Twitter op mijn verhaal reageerden. Hij werkt tegenwoordig in het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis. Hoe raar kan het lopen? Misschien is hij daar blijven hangen toen Springlevend er op de intensive care lag… Ik zou hem graag weer eens ontmoeten. Goeie kerel! De eerste stappen zijn alweer gezet… 😉
Hoi Werner,
Je kunt goed over muziek schrijven, misschien moet je daar eens iets mee doen 😉
Tja, Kroese in Nijmegen. Pluim omdat ze hun best blijven doen om de zaak draaiende te houden. Ben afgelopen zondag op de Record Fair (de grootset ter wereld, zeggen ze) in Utrecht geweest en daar staan ook pioniers of beter gezegd de Laatste der Mohikanen, die nog een fysieke platenzaak hebben. Minstrel Music uit Zwolle, Record Friend uit Amsterdam, Rock Heaven uit Harderwijk en noem ze maar op. Maar ook Crazy Diamond uit Delft, die nog verbaasd was dat ik ze nog kende als platenzaak, inmiddels zijn ze online en staan ze op grote beurzen.
Tja, Kroese in Nijmegen. Inderdaad arrogant en ze kijken me altijd meewarig aan als ik als oudere jongere begin over de nieuwe cd’s van Todd Rundgren (still alive and well), The Tubes (ze komen in juli weer naar De Boerderij in Zoetermeer en dan sta ik weer als een opgewonden soort van K3 fan weer vooraan in mijn Tubes-shirt), John Oates (ga ik zondag naar toe, ook in De Boerderij, het opvanghuis voor overjarige popfans) en niet te vergeten Kid Creole and the Coconuts.
Tja, Kroese in Nijmegen. Twee jaar geleden sprak ik in Eindhoven na het roemruchte Rundgren/Ethel concert met een Nijmeegse Todd Rundgren fan. Just the two of us, dacht ik toen! Hij had als oud-medewerker van Kroese gehoord dat er een wat oudere fan in de zaak was geweest die wat mompelde over een concert van Todd in Eindhoven en was zowaar ingeseind. Dat was ik dus zei ik trots. En Kroese was zowaar de verbindende schakel.
Tja, Kroese in Nijmegen. Voor een middelgrote stad best een prestatie dat er nog 2 echte mainstream platenzaken zijn. En dan reken ik het Vinylarchief op de lange Hezelstraat niet mee, want die heeft alleen 2e hands…
Tja, Kroese in Nijmegen. Ze zijn met afstand stukken minder dan Sounds in Venlo. Daar staan mensen (m/v) achter de toonbank die iedere popliefhebber (in de breedste zin van het woord) serieus nemen en altijd tijd voor je hebben/nemen. En echt heel veel weten en heel veel op voorraad hebben. En niet te beroerd zijn iets voor je op te zoeken op de computer. Ze hebben een behoorlijke terugslag gehad toen heel veel van hun vinyl waterschade leed tijdens een overstroming van de Maas.
Ik kom er graag en ben bereid er goed voor te betalen. Ik weet niet hoe lang ze nog blijven bestaan. Aan mij zal het niet liggen, ondanks Spotify, Concerto, Fame nieuwe stijl en de grootste platenbeurs ter wereld!
Hoi Herman, je beschrijft de standhouders op de Mega Platen- en CD-Beurs als de Laatsten der Mohikanen, maar heb je weleens in de spigel gekeken? ;-). Als je goed kijkt zie je mij naast je staan.
Het is maar goed dat er nog mensen als wij zijn, net zoals ik het heerlijk vind dat er nog steeds muziekwinkels zijn. Hoewel ook ik daarnaast natuurlijk andere wegen gevonden heb om aan muziek te komen…
Benieuwd wel overjarig T-shirt je zaterdag aantrekt op Record Store Day ;-). Ik zie je dan!
Het Leidmotief bij dit alles is het edele woord “beleving”. Een platenzaak, een platenbeurs, Spotify, Soundcloud, etc. het draagt allemaal bij tot beleven, iets meemaken of nog beter geformuleerd: elke persoonlijk ervaren bewustzijnsinhoud.
Ik vond de platenbeurs in Utrecht een succes voor mij persoonlijk. Het aantal gekochte popitems waar ik écht gelukkig van word/werd was minimaal, maar het meest genoot ik van gesprekjes met mede-Mohikanen (standhouders en volgers om maar in Facebook termen te spreken). Natuurlijk waren er veel “depri – huilie huilie op de gang” verhalen bij. Zoals het trieste verhaal dat Nederland straks nog maar 1 echte jazz-speciaalwinkel (ja, raad eens waar?) heeft. Of het verhaal dat er steeds meer platenzaken sluiten.
Maar ook, de nuchtere constatering dat er meer online verkocht wordt en een platenzaak transformeert in een soort helpdesk, front office, luisterpaal, ideeënbus, bron van inspiratie en transpiratie (wel eens op zaterdagmiddag bij Kroese geweest met een full house en Mercury Rev op de achtergrond?). En veel internationale standhouders gingen tevreden naar huis. Zij zagen deze beurs als een mooi en efficiënt inkoopmoment. De Chinese Amerikaan die een akelig lege kraam had met popmemorabilia, was zeer tevreden. Verkoop: 200 euro, (opties tot) inkoop 5.000 euro, kosten voor de beurs 1.000 euro. Je moet het nemen zoals het is, zei hij en “Welke garanties krijg je in het leven en wat heb je aan garanties?”
Terug naar beleving. Ik maak relatief weinig gebruik van Facebook, Twitter, Foursquare en mijn smartphone om mijn eigen beleving te creëren of anderen te laten delen in mijn fantastische en uiterst maakbare leefwereld. Ik doe wel eens aan gastenboek-, forum- en blog-vervuiling (zoals nu) en stuur wel eens een (onbegrepen) Tweet de lucht in, maar ik heb allemaal niet echt nodig om mijzelf een populair imago aan te meten.
En dat is wellicht het grote verschil tussen de echte muziekliefhebber en degene die muziek zien als iets wat je goedkoop of liever gratis download (schijnargument: anders ben je toch een dief van je eigen portemonnaie!), wat je perse zsm en zo veel mogelijk moet delen via (a)social media en wat je ziet als achtergrond en fletse inkleuring van je (digitale) leven. En live optredens ziet als vulling van je sociale cv waarbij het bedoeling is dat je zo veel mogelijk mensen spreekt en nog net niet aan de artiest vraagt of het zachter kan, omdat je dan nauwelijks je gesprekspartner (live of per mobieltje) kan verstaan. Of nog erger, ze verstaan jou niet.
Maar goh, zo’n concert was wel een belevenis, hoor! Trein had vertraging, in de rij staan voor muntjes, condooms, drank, security check en wc, een waardeloos voorprogramma van een of andere Nederlandse regionale band (koo bek toe de zoe heten ze, geloof ik), Mongolen die allemaal gingen dansen waardoor je helemaal onder het bier zat, autistische gasten die helemaal uit het buitenland kwamen om die act te zien en die nog niet eens fatsoenlijk Nederlands konden praten (daar moeten ze eens een meldpunt voor maken!), dure T-shirts die je net zo goed voor de helft van de prijs op de markt kunt kopen en weinig leuke mokkels. En je moet er nog voor betalen ook, zo’n belevenis!
Waarom KLF niet op spotify te vinden is: Bill en Jimmy vonden het een schande om platen te verkopen en zworen het maken van muziek af tot er algehele wereldvrede zou zijn. Ze vernietigden hun gehele back catalogue zodat niemand er nog makkelijk misbruik van kon maken. The KLF had er geen zin meer in om wereldsterren te zijn. Ze hadden alles bereikt wat ze konden bereiken en leuker werd het toch niet meer.
Het geld dat ze hebben verdiend hebben ze in de brand gestoken en gefilmd (1 miljoen pond)
check volgende clip https://www.youtube.com/watch?v=p5mNzOtm24I
Groet Robin
Hoi Robin,
Dat verhaal ken ik ja. Ik heb Bill en Jimmy zeer hoog zitten, maar heb het altijd nogal naief gevonden dat ze dachten wereldvrede dichterbij te brengen door hun muziek onbereikbaar te maken. En dat verbranden van het geld vond ik schandalig. Had dat dan ingezet t.b.v. die nobele doelstelling. But that’s only me…
Groeten,
Werner
Hoi Werner,
Snap je punt en je hebt gelijk. Wat ik wel snap van hun is dat ze niet meer hun muziek willen verspreiden, het is en blijft natuurlijk van hun en ze houden zo controle over hun “kunst”. Die attitude hou ik wel van 🙂 Op youtube zijn nog wel wat leuke clips en docu`s/interviews te vinden.
Groet,
Robin
Hoi Robin,
Uiteraard heb je helemaal gelijk dat het hún muziek is en dat zij bepalen wat ze ermee doen. Ik kan dat jammer vinden (en dat doe ik dus ook ;-), maar het blijft hún keuze.
Gelukkig heb ik destijds die cd-singles gekocht en kan ik ze altijd nog zelf digitaliseren 😉
Groeten,
Werner