Al sinds de start van SellaBand, in 2006, heb ik in mijn omgeving veel kritiek gehoord op het concept. Typisch Nederlands natuurlijk: een vaderlands bedrijf, dat de nek uitsteekt en wereldwijd aandacht genereert… Dat zullen we wel even de kop indrukken.
Nog even in het kort: via www.sellaband.com kunnen (konden?) artiesten zichzelf in de etalage zetten. Na het beluisteren van fragmenten van liedjes konden bezoekers van de site (‘believers’ genoemd) hun vertrouwen in een artiest laten blijken door (per $10,-) in hem of haar te investeren. Artiesten die zo $50.000,- verzamelden, mochten van dat geld een album opnemen. De eerste band die dit bereikte, was het – nota bene Groningse – Nemesea. SellaBand regelde voor het bijeengebrachte bedrag een A&R-manager en producer voor de muzikale begeleiding en een studio, omdat dat wel zo makkelijk opneemt.
Een van de mindere dingen aan SellaBand was, zeker in dat beginstadium, dat het traject dan stopte. Al het geld was in het album gaan zitten, dus er resteerde niets voor marketing en promotie. Dit ondervond ook Nemesea, dat zo hun prima cd In Control alsnog zag floppen. Ook Kontrust was ooit een SellaBand-band, maar scoort pas nu – onder de vleugels van een muziekmaatschappij – een hit. Eentje waarbij de videoclip van grote toegevoegde waarde is, en in de SellaBand-constructie was er geen geld voor clips. Dat model voorzag in eerste instantie ook niet in distributie buiten het systeem om. De opgenomen cd’s werden gratis verstuurd naar ‘believers’ en konden via de SellaBand-site worden besteld. Pas in een later stadium werd besloten deze ook via muziekwinkels, amazon.com en uiteindelijk exclusief via bol.com te gaan verkopen.
Zo werden gaandeweg wel meer scherpe kantjes afgevijld, maar is er ooit een concept (zeker met een dergelijke complexiteit) 100% briljant van start gegaan? Helaas kwamen er ook wat scherpe randjes bij. Niet altijd door toedoen van SellaBand overigens. Oké, er werden forse investeringen gedaan, die niet zijn terugverdiend. Maar als een artiest veel te hoog inzet (Public Enemy) en zijn irrealistische target ($250.000,-) niet haalt, mag je dat het concept dan kwalijk nemen?
Gelukkig zijn er ook artiesten met realistische doelen. Hele goede artiesten zelfs, ook van eigen bodem. Arthur Adam bijvoorbeeld, die bezig is een prachtig album op te nemen. Of Josianne, die mij met één liedje al over de streep trok. Beiden hebben al in mijn radioprogramma opgetreden en mogen zó terugkomen, met of zonder via SellaBand gefinancierd album.
Ondanks het feit dat het concept is gebaseerd op zoiets ouderwets als een cd, vind ik SellaBand nog altijd een van de meest gedurfde en innovatieve onlineartiestenplatforms van de afgelopen jaren. Maar van de meer dan 30 artiesten die via SellaBand een album konden opnemen, brak er niet één door. Zegt dat iets over het systeem? Over de artiesten? De kwaliteit van de muziek? Nee, het zegt iets over marketing en promotie. Twee kernelementen die grotendeels aan de goden werden overgelaten. En die goden bleken SellaBand niet goed gezind.
Er wordt inmiddels gesproken over een nieuwe eigenaar en een doorstart. Laten we hopen dat dat ervan komt, want er werken ondertussen al 9 mensen voor het bedrijf. Maar een doorstart kan alleen succesvol zijn als er een ‘plan’ achter zit. Eentje dat verder gaat dan A&R alleen.
