Als we naar Londen gaan, proberen we altijd een concertje mee te pikken. Zo zagen we er eerder o.a. Ocean Colour Scene, de Levellers en Brand New Heavies, en dit jaar hadden we kaartjes gekocht voor Ian Brown. De solomuziek van de Stone Roses-voorman vind ik te gek, dus dat kon niet fout gaan, dachten we.
Op het kaartje stond ‘20.00 uur’. Na enig navragen waren we erachter gekomen dat dat niet het aanvangstijdstip was, maar het moment waarop de deuren opengingen. Wij zorgden dus dat we er om 21.00 uur waren. Grappig trouwens hoe mannen en vrouwen via verschillende rijen het gebouw in moeten. Vervolgens bleek om 21.30 uur eerst nog een voorprogramma (Embed) te beginnen. Een vreemde keuze, want: hip hop. En dan nog wel van het politieke soort. Maar niet bepaald van deze tijd, getuige de vele beeldprojecties van o.a. Saddam Hoessein en George Bush. Om 22.30 uur startte zelfs een tweede, even ongelukkig gekozen voorprogramma: het gezelschap Soho Dance.
Ian Brown zelf kwam pas om 23.30 uur op. Ik moet zeggen: hij had een goede band bij zich. Maar wat werd er zeldzaam slecht gezongen zeg! Eerst dacht ik dat dat kwam omdat hij steeds tussen de monitorboxen en het publiek in stond, en dus geen optimale terugkoppeling kreeg. Maar ook als hij zich bij zijn band voegde, was het niet te harden. Het gebeurt niet vaak dat ik een concert al na vijf nummers verlaat, maar dit was gewoon niet te doen. We waren niet de enigen overigens.
Dat plaatst een muzikant wel voor een dilemma. Met cd’s is geen geld meer te verdienen, dus dan moet je het o.a. van je concerten hebben. Zorg dan dat die tiptop in orde zijn! Oké, concertkaartjes koop je vooraf, dus als je als artiest een show geeft, heb je je geld al binnen, maar zorg er dan voor de diezelfde bezoeker je in de toekomst nog wel een keer wil komen bekijken. En nu is Ian Brown in Groot-Brittannië nog een muzikale God, en heb ik ook mensen volledig uit hun pan zien gaan, maar bij het Nederlandse publiek hoef je met zo’n concert niet aan te komen. Daarom zou ik hem, als hij al overweegt naar ons land te komen, willen aanraden: doe het niet. Blijf thuis, maak nog een mooi album en berust erin dat je daarvan maar een paar stuks verkoopt in Nederland. Maar vergooi je carrière niet helemáál door een concert te komen geven. Het is gegarandeerd je laatste hier.
