Vanavond ben ik naar de Michael Jackson-film This Is It geweest. Ik moet zeggen dat ik, de negatieve recensie van collega Jeroen ten spijt, erg onder de indruk was. De supermuziek die de 50 jaar oud geworden Jackson de afgelopen 40(!) jaar maakte, werd door een loeistrakke band gespeeld, de choreografieën zijn zo spectaculair als je van Michael Jackson mag verwachten, de voor de optredens bedoelde filmpjes en graphics peperduur en uiteraard in ultramodern 3D, en Jacksons toewijding, muzikale gevoel en perfectie ongeëvenaard.
Natuurlijk zit je te kijken naar een kritiekloze en volledig geregisseerde werkelijkheid. Een ‘verbeterde’ werkelijkheid zelfs wellicht, aangezien er ‘re-recording engineers’ op de aftitelrol stonden. Misschien waren we meer te weten gekomen als er iets meer ‘behind the scenes’-beelden in de film gezeten hadden. Maar als de échte werkelijkheid (die niet bestaat) ook maar in de buurt komt… Nou ja, we zullen het waarschijnlijk nooit weten.
Leuk ‘oh ja’-momentje: tijdens de laatste grote toer die Jackson deed (eindjaren ’90) bestonden er nog geen ‘in ear phones’ (miniatuurkoptelefoons dus, voor in je oren). Het was bijna aandoenlijk te zien hoeveel moeite Jackson had om aan die ‘nieuwe realiteit’, zoals hij het zelf noemde, te wennen. Zo’n genie – een beter danser nog dan zanger – met zoveel state of the art techniek om zich heen… Die zal ook wel geen iPod gehad hebben, denk ik dan, en handsfree bellen met een ‘oortje’ was waarschijnlijk ook niks voor hem.
Michael Jackson: This Is It… and it’s gone!
