In de Hilversumse Wisseloord Studio’s werd gisteravond voor een man of 100 de nieuwe cd van U2 gedraaid. No Line On The Horizon ligt 27 februari in de winkel en is op een paar 30-secondensnippets na nog niet uitgelekt – een unicum tegenwoordig. Het album werd de afgelopen anderhalf jaar opgenomen onder leiding van Brian Eno en Daniel Lanois, met hulp van Steve Lillywhite. Dat resulteert in een sound tussen ligt tussen die van The Unforgettable Fire en Achtung Baby in. Logisch ook, want beide cd’s werden door diezelfde studiocrew gemaakt.
No Line On The Horizon bevat 11 tracks; allemaal even keihard gemixt waardoor ze echt de boxen uitknallen. De eerste zeven nummers zijn al gelijk ijzersterk. Het album opent met het stevige titelstuk, waarna een elektronisch ritme je het volgende nummer inzuigt. Dat doet zijn titel, Magnificent, alle eer aan. Een geheide single! Dat geldt wat mij betreft ook voor het door een pompende baslijn voortgestuwde Moment Of Surrender. De twee liedjes die daarna komen, Unknown Caller (hoor ik daar een single?) en I’ll Go Crazy If I Don’t Go Crazy Tonight zijn old-school U2. Niet verrassend dus, maar wel ultraherkenbaar en gewoon degelijk goed. Get On Your Boots is inmiddels bekend natuurlijk, en de cd vervolgt in diezelfde lijn. Stand Up Comedy is funky en heeft zo’n stuwende baspartij die als een rode draad door het album loopt. Fez – Being Born heeft dan weer een intro met oosterse invloeden en zelfs samples. Dan volgen twee tracks (White As Snow en Breathe) die vooral de liefhebbers van Bløf-achtige poëtische teksten zullen bekoren. Ik behoor niet tot die groep. Breathe is overigens muzikaal weer wél erg sterk, maar heeft een zangmelodie die niet lekker meezingt. Daarmee is het als albumtrack overigens een prima nummer. Het afsluitende Cedars Of Lebanon deed me met zijn gesproken tekst denken aan Somewhere Down The Crazy River van Robbie Robertson.
De cd komt in verschillende (vinyl, cd- en box)versies uit, waarvan sommige voorzien zijn van de bij het album gemaakte film Linear van Anton Corbijn. Die was gisteravond aanwezig om zijn bijdrage persoonlijk in te leiden. Hij vertelde dat op het album de verhalen van vijf personen verteld worden, die op een zeker punt bij elkaar komen. Corbijn nam één van die hoofdpersonen, een Afrikaanse politieagent die terug wil naar huis, als uitgangspunt. In de film (door Corbijn omschreven als ‘moving pictures’), wordt het verhaal van deze agent getoond aan de hand van de liedjes van het album. Die staan echter in een andere volgorde dan op de cd, én in de film is een nummer verwerkt dat het uiteindelijke album niet gehaald heeft. En wát voor nummer: het Coldplay-achtige (of draai ik de wereld nu om?) Winter.
Ik heb vele cd’s in mijn kast staan waar een dvd bijzit die ik nog nooit bekeken heb, maar dit werk van Corbijn voegt écht iets aan de muziek toe. Het blijft gek om na zo’n luistersessie naar de boxen te klappen als de cd is afgelopen, maar het applaus na afloop van de Anton Corbijn-film was volledig op zijn plaats en meer dan terecht.
