Net zoals het niet-zieke deel van de muziekbranche was ik afgelopen weekend in Groningen. Om zakelijke en privé-redenen. Om te beginnen moest er gewerkt worden. Op de EuroSonic Noorderslag Conference (twee dagen vol kennisuitwisseling en netwerkmomenten), bezocht ik een aantal panels en zat ik er ook twee voor. Die trokken gelukkig ‘volle zalen’ (nee, écht!) en werden goed ontvangen. Toch altijd spannend… En aansluitend op het traditionele Trade Dinner (voor industriebobo’s) toog ik met een waar gevolg de stad in.
Want daar trad vrijdagavond Rigby op, tijdens EuroSonic. Hun instore optreden van die middag bij Plato had ik helaas moeten missen (wel jammer dat de nieuwe single Parade, die die dag ook uitkwam, er nog niet te koop was…) (UPDATE: de fysieke single komt op 13 februari uit; als download is Parade al verkrijgbaar), maar hun optreden in het Platformtheater ging mij niet ontgaan. Wat ik nog wel miste, was dat Dennis Kolen eerder die avond zijn carrière vergooide door na vier nummers – dronken, het publiek vervloekend en zijn band in ontreddering achterlatend – het podium te verlaten, maar daar was ik dan ook niet voor gekomen. Wél voor Rigby, en wat was ik trots. Ze gaven het beste optreden dat ik van ze gezien heb, precies op het juiste moment, voor het juiste, ‘kwalitatief hoogwaardige’ publiek. De zaal stond vol vertegenwoordigers van radiostations, festivals, concertzalen, muziekmaatschappijen, boekingskantoren, de pers… nou ja, iedereen die hun carrière een duwtje in de goede richting kan geven. Een belangrijk moment, waarop veel op zijn plek leek te vallen. Worth every penny. Dat heeft AT goed gedaan. En de band nog beter 😉
Na het optreden van Rigby nog een tijdje blijven hangen in het Platformtheater en daardoor ook het optreden van Boris meegekregen. Onmiskenbaar een goede zanger, maar met naar mijn smaak iets te veel ouderwetse elementen in het optreden. ‘Slappen’ op de bas en scatten is zó jaren ’80. Verder was het degelijk en soulvol, maar niet zoals Alain Clark de volgende avond (zie verderop).
Later kwamen we nog in het News Café terecht, waar we – voor mij volslagen onverwacht – middenin een optreden van de Deense band Grand Avenue vielen. Een goeie liveband, die qua sound ergens tussen The Cure, U2 en Editors inhangt. Hoogtepunt was het titelnummer van hun laatste cd The Outside, dat ik komende vrijdag maar weer eens ga draaien. Ondertussen begon een aantal collega’s, een paar tequila’s verder, behoorlijk van het padje af te raken, maar belandden we toch nog in Huize Maas, waar toen alleen nog een dj stond te draaien. Muziek waar ik me spontaan oud bij begon te voelen, en nóg moeier. Om 4 uur raakte ik mijn kussen.
Zaterdagavond kwam Peet naar Groningen en bleef ik voor het eerst ook aanwezig bij Noorderslag. For the record: eerst nog even uitmuntend gegeten bij restaurant Seizoen aan het Gedempte Zuiderdiep. Eenmaal in de Oosterpoort kregen we nog een staartje mee van de neo-Doors-show van King Jack. Strak uitgevoerd, maar er ligt wel een laagje stof over hun sound heen. Goed blazen!
Dat deden ook de toeteraars die Alain Clark bij zich had. Ik was positief verrast door zijn optreden. Zichtbaar speelplezier van de hele (steengoede) band en een swingend concert. De term ‘on-Nederlands goed’ moest verboden worden, maar ik begrijp de gooi naar internationaal succes. Overigens gaf hij wel een nieuwe invulling aan het begrip ‘one more time’, want hij vroeg het publiek meerdere keren achter elkaar om hem ‘one more time’ na te zingen. *start Teletubbies* “Nóg een keer!”
Aansluitend zagen wij Bertolf. Zijn debuutalbum For Life is prima en tijdens dit optreden viel vooral het afsluitende Mr. Light me erg op. Wel moet nog wat aan de setlist gesleuteld worden, want door twee ballads achter elkaar spelen en daarna een complex Radiohead-achtig nummer vraag je wat veel van je publiek.
Als laatste (voor ons) was daar de uitreiking van De Popprijs. Dat die naar De Dijk ging, viel zeer goed bij de mensen waar wij tussen stonden. Wel jammer dat de schermen in de zaal niet gebruikt werden om beelden van het podium op te laten zien, want de afgeladen zaal was veel te vol om daar goed zicht op te hebben. Gelukkig ontstond gaandeweg het fijne optreden van de band wat meer ruimte. De Dijk kreeg, naast de eer, een cheque van €10.000,- Even snel uitgerekend: aangezien de band in 2006 zijn 25-jarig jubileum vierde, is dat een euro per dag dat de band bestaat…
