Live Earth heeft me aan het denken gezet. Niet eens zozeer over mijn bijdrage aan de beteugeling van de klimaatverandering. Nee, mijn gedachten dwaalden al tijdens de opening van het evenement af…
Toen ik Al Gore in hologramvorm het startschot zag geven, vroeg ik me af of dit de toekomst van livemuziek zou zijn. Want Live Earth was weliswaar een klimaatneutrale exercitie, maar was het nu echt nodig om al die artiesten met hun enorme gevolgen (en in hun kielzog de verslaggevers van al die deelnemende omroepen) de hele wereld over te vliegen?
Was dit niet een fantastisch platform geweest voor de introductie van een revolutionaire nieuwe techniek: het hologramconcert? Dan hadden al die artiesten hun optredens kunnen geven op één plek (of bij hen om de hoek wat mij betreft), en hadden toeschouwers in stadions over de hele wereld die concerten in hologramvorm kunnen bekijken. Om de beleving te optimaliseren zou je de wereldsterren op al die podia kunnen omringen door échte (lokale) dansers van vlees en bloed. Dat zou het nóg realistischer maken.
Er komen nu ook al drommen mensen kijken als in Ahoy’ een film van Elvis Presley gedraaid wordt, begeleid door een half bejaardentehuis aan muzikanten. En cartoon act Gorillaz komt weg met optredens waarbij figuranten achter een doek hun schaduwspel opvoeren. Het hologramconcert lijkt me een logisch vervolg. Natuurlijk, het is even wennen, maar wedden dat je er in no time niet meer bij stilstaat?
